Córka Boga

Kobieto, przepiękna ISTOTO, pełna światła, mocy i miłości.
Chwyć każdą wątpiącą dłoń i wskaż swą siłą prawdziwe źródło wszystkiego.
Nie daj się zatrzymać w opowieści negującej potencjał większy,
Niż wszelkie prawa ustanowione na Ziemi.
Swą łagodnością przytrzymaj na krawędzi oporu wszelkie potrzaski iluzji zła.
W Tobie JEST pierwotna ENERGIA, która przebudza uśpione źródła ludzkości.
Kobieca i niezwykła,
Boska w każdej formie,
Powstałaś by kochać, bo Miłość rodzi Miłość,
I tak bez początku i końca…

Córko Boga,
Tyś pięknem Jego spojrzenia,
Ogniem tej Miłości,
Narodzonej z pragnienia,
By wskrzesić świat Formy,
I znaczeń ulotnych,
Doświadczeń złotych,
Czy ponurych w blasku.
Kiedy kroczysz,
Nie pamiętając,
Kim Jesteś,
Córko Istnienia.
Idź w pokorze,
W dumie Życia,
Którego Jesteś Matką.

Kobieta, Bogini Wiatru,
Swym pięknem przywołuje wilki z lasu.
Przysiądą przy niej w kręgu,
Wsłuchają się w bicie serca,
Zapatrzą w jej oczach,
Uspokoją w lęku,
Nauczą pokory,
Odkryją Moc Jednego Źródła,
W lesie pełnym cieni.

Córko Boga,
Tyś pięknem Jego spojrzenia,
Ogniem tej Miłości,
Narodzonej z pragnienia,
By wskrzesić świat Formy,
I znaczeń ulotnych,
Doświadczeń złotych,
Czy ponurych w blasku.
Kiedy kroczysz,
Nie pamiętając,
Kim Jesteś,
Córko Istnienia.
Idź w pokorze,
W dumie Życia,
Którego Jesteś Matką.

Córko Ziemi, zielonych lasów,
Wodospadów zraszasz sobą,
NIESKOŃCZONOŚĆ zobacz siebie,
Kiedy patrzysz zachwytem przytulając dzieła czasu.
Córko słońca grzejesz chłód,
W żyłach gniewu stapiasz lód,
Sercem wznosząc hołd ludzkości.
Córko Nieba, Ciszą stroisz łąki,
W skrzydłach wybijając rytm,
Tej pieśni, która w ustach twych brzmi,
Niczym hymn ojczysty.
Z kolan wstań, wytrzyj łzy,
Kiedy godna Jesteś tronu ze swych snów.

Córko Boga,
Tyś pięknem Jego spojrzenia,
Ogniem tej Miłości,
Narodzonej z pragnienia,
By wskrzesić świat Formy,
I znaczeń ulotnych,
Doświadczeń złotych,
Czy ponurych w blasku.
Kiedy kroczysz,
Nie pamiętając,
Kim Jesteś,
Córko Istnienia.
Idź w pokorze,
W dumie Życia,
Którego Jesteś Matką.

Słowa: Nulina