Vanzelfsprekend

Elke keer als ik dichter bij jou kom
illusie gecreëerd door mij,
doet mijn hart pijn, maar toch ga ik,
hoewel die pijn een boodschap is,
stop
— verlaat jezelf niet, blijf hier.

• Wanneer ik dit verhaal volg, word ik twee werelden die geen gemeenschappelijke taal hebben, die een triest project zijn van een gewonde verleden.
• Als ik begin te geloven dat er een probleem is om op te lossen, word ik de schepper en uitvoerder van het bestelde scenario.
• Elke keer als ik glimlach naar het Heden, laat ik het me begiftigen met onvoorwaardelijke Liefde.
• Wanneer ik adem in mijn heilige Aanwezigheid, verliezen voorbijgaande staten hun betekenis, zijn onzichtbaar voor de onbetrokkene.
• Als ik in mijn Hart blijf, word ik onschuldig en omhuld door de helderheid van niet verstrikt te raken in die verhalen.

Onthoud dat je het mooiste wezen bent in de ogen van God
en in jezelf herken je dat teder hart in zo'n zuivere liefde,
dat geen gedachte die Kracht kan overschaduwen,
die gevuld met stilte, nog steeds fluisterend je uitnodigt naar de dimensie van vreugde.
Blijf Geliefde zonder pijnlijke interpretatie, en de sporen van gisteren, vervaagd in een glimlach, zullen slechts wijsheid zijn verkregen op deze heilige reis…

Wanneer je die pijnlijke ontkenning ontmoet, omzeil het in je heldere bewustzijn, want Waarheid dringt elk leugen van de droevige geest binnen en verlicht het zachtjes, wanneer je jezelf toestaat op te stijgen naar de kristallijne dimensie en afscheid neemt van die oude verhalen.

In de oneindigheid van toegeschreven betekenissen ontneem ik mezelf de lichtheid van creatie, dus nu stijg ik boven de grenzen van de geest uit, die vastzat in de kooien van oordeel en trots.

Ik verdwijn voor de wereld van droevig contrast
en vlieg naar het licht van dat Ene Hart in ons,
Geliefden zijn we onvoorwaardelijk één
en we blijven, wanneer de verhalen verdwijnen
van onze schermen vol ingewikkelde projecties.