Jak feniks

Zawsze jak feniks powstaję z popiołów własnych iluzji. Podnoszę się z kolan i jeszcze silniejsza, zwrócona do Prawdy swego Serca, mówię tak Radości.

• Odchodzę od kłamstw negujących me bezwarunkowe piękno, czynię ukłon wobec mych wspaniałych nauczycieli, by już nigdy nie grać żadnej roli na scenie pełnej kompromisów.
• Jestem ZE SOBĄ, lojalna do bólu sobie i temu, co czuję tak naprawdę.
• Nie mam już ukrytych motywów, by podróżować w łodzi pełnej mitów o Miłości.
• Miłość jest mną, a jej ODDANA, czynię dobro.
• Dla siebie i dla Nas, tych, których Forma nie podzieli na dwa. Bo JEDNO śpiewa pieśń tym Życiem.

• Każde tzw. ryzyko to wspaniała szansa, aby przekroczyć kolejne uwarunkowania i pozostawić lęk z nimi związany. 
• Rozpoznać swoją prawdziwą siłę płynącą z gotowości, by całkowicie ufać sercu.
• Tak naprawdę wiesz, co jest zgodne z tobą, co jest w balansie z tym momentem.
• Nie zaprzeczaj temu, co czujesz tak głęboko w sobie, nie pozwól by umysł to okrył zwątpieniem.
• Ty Jesteś Tym kto tworzy ten Świat, to właśnie Twoje dzieło. 
• Twoja opowieść o tym, co widzisz czyni różnice. 
• A możesz też patrzeć w Ciszy, bez negacji, z bezwarunkową Miłością. 
• W takim klimacie kwiaty rozkwitają, słońce się pojawia i deszcz jest przyjacielem. 
• Cokolwiek Cię wita - JEST PRZYJACIELEM.