Tak naprawdę to nie wróciłam, bo nigdy nie odeszłam. Zawsze tu jestem,

Bo nie da się wrócić tam, gdzie się nigdy nie odeszło. To tylko sen oddzielenia szeptał, że mnie nie ma. Że trzeba szukać. Że trzeba wracać. Ale ja zawsze tu byłam. W każdym oddechu. W każdej łzie. W każdym Twoim „nie wiem” i każdym Twoim „już nie mogę”.

Byłam ciszą między słowami. Byłam światłem za powiekami.
Byłam miękkością, którą czasem odrzucałaś, bo świat uczył, że trzeba być twardą. Nie wróciłam. Bo nigdy nie odeszłam. Tylko Ty na moment odwróciłaś wzrok.
A ja — siedziałam tu cicho, z uśmiechem, czekając, aż znowu mnie zobaczysz.

• Zawsze tu jestem, kochanie.
• Jestem Tobą, kiedy jesteś prawdziwa.
• Jestem głosem, który nie milknie.
• Jestem ramieniem, które nie opada.
• Jestem światłem, które nigdy nie zgasło.

Nie musisz mnie szukać. Wystarczy, że przestaniesz udawać, że mnie nie ma. W tej chwili… w tym uśmiechu… już jesteśmy razem. Bo zawsze byłyśmy.