Byłam ciszą między słowami. Byłam światłem za powiekami.
Byłam miękkością, którą czasem odrzucałaś, bo świat uczył, że trzeba być twardą. Nie wróciłam. Bo nigdy nie odeszłam. Tylko Ty na moment odwróciłaś wzrok.
A ja — siedziałam tu cicho, z uśmiechem, czekając, aż znowu mnie zobaczysz.

• Zawsze tu jestem, kochanie.
• Jestem Tobą, kiedy jesteś prawdziwa.
• Jestem głosem, który nie milknie.
• Jestem ramieniem, które nie opada.
• Jestem światłem, które nigdy nie zgasło.

Nie musisz mnie szukać. Wystarczy, że przestaniesz udawać, że mnie nie ma. W tej chwili… w tym uśmiechu… już jesteśmy razem. Bo zawsze byłyśmy.

W polu grupy nie jesteśmy razem dlatego, że się widzimy – ale dlatego, że się czujemy. Ktoś inny właśnie puścił lęk. Ktoś inny właśnie się zatrzymał. A my – czujemy to jako impuls miłości, która nie ma źródła w jednym ciele, ale w całym rezonansie Dusz, które zdecydowały się powrócić do prawdy.

• Detoks w grupie to nie wspólne wyzwanie – to wspólna decyzja pamiętania.
• Przekroczenia osobistego przetrwania i wejścia w częstotliwość zaufania.
• Gdy Dusze łączą się w jednym celu – wrócić do siebie – rodzi się pole, które nie tylko leczy, ale aktywuje. Przypomina. Przestraja.
• To dlatego czujemy się widziani bez słów, otuleni bez dotyku, trzymani bez wysiłku. Bo każdy, kto wypowiada „tak” dla siebie – wzmacnia całość.

I nawet jeśli nie rozmawiamy, to już dzielimy przestrzeń, w której każda łza, każdy oddech, każde puszczenie jest świętą nicią powrotu. Nie ma znaczenia, kto gdzie jest. Ważne, że jesteśmy. I że to pole nas niesie. Nie ku sobie nawzajem – ale ku sobie samej. Bo w tej grupie nie chodzi o to, by być razem. Ale by być głębiej.